Even een berichtje met zomaar wat gebeurtenissen van de afgelopen weken.
Allereerst het trieste bericht dat er ondanks alle zorgen toch nog enkele puppies zijn overleden. Van de 15 zijn er 4 gestorven, heb ik er 8 verkocht en zitten er nog 3 voor de deur. Helaas ziet één van de laatste drie er ook niet al te sterk uit. Drie maanden moedermelk, extra melk en pap, vaccinaties tegen hardnekkige ziekten en ontwormingstabletten geven helaas geen garantie voor overleven. Het blijft naar. Een puppy wordt meestal opeens lusteloos en zwak, heeft diarree, geeft over en verliest bloed. Twee dagen later is het dan voorbij. Weinig dat een dierenarts in een dergelijk geval kan doen. In Kenia geldt Darwin’s evolutieleer: ‘survival of the fittest’.
Vorige week besloten we in plaats van de al vaak bewandelde paden, Nairobi en Nakuru, eens een anders stadje te bezoeken. De keuze viel op Nanyuki, een stadje dat bekend is, omdat het aan de voet van Mount Kenya ligt en de meeste trektochten van daaruit starten. De tocht in de matatu duurde twee uur en leidde over zandwegen en slingerpaadjes langs allerlei kleine dorpjes. De chauffeur dacht een shortcut te hebben ontdekt, maar naar mijn idee was het even lang en in ieder geval een stuk comfortabeler geweest om de hoofdweg te nemen. Mijn eerste indruk van Nanyuki bij aankomst: een stoffig stadje, nog kleiner dan Nyahururu, weinig winkels, weinig straten, alleen enkele hotels. Daarbij werd het uitzicht op de berg de hele dag versperd door wolken. Maar vanuit entertainment oogpunt werd het een heel geslaagd weekend. Zaterdagavond een hippe club gevonden: leuk ingericht, fatsoenlijke mensen en hippe muziek (alles wat in de clubs van Nyahururu ver te zoeken is). De volgende dag gerelaxed op ligstoelen aan het zwembad van de meest luxueuze lodge in de omgeving. Het zwembad was omringd door palmbomen en had ook een heuse sportclub: een werkende sauna, stoombad en compleet ingerichte fitness ruimte. Al was een overnachting bij deze lodge boven ons budget (drie keer de prijs die wij in een ander hotel hadden betaald), voor een hele dag gebruik maken van al deze faciliteiten vroegen ze slechts 2 Euro per persoon. Heerlijk genieten dus! Helemaal uitgerust konden wij, na een maaltijd geroosterde geit met heerlijk verse chapati’s bij een lokaal tentje, weer aan de terugreis beginnen. Dit keer nam de chauffeur gelukkig niet de shortcut, maar we deden er wel een half uur korter over…
Mijn camera is een tijdje zoek geweest, of beter gezegd voor een week in iemand anders handen. Tijdens een werkbezoek aan Nairobi had ik mijn camera meegenomen om foto’s te kunnen nemen van hoe wij onze spullen uitstallen tijdens een bezoekje aan de Nederlandse Ambassade. Op de heenweg gaven we een lift aan de zoon van één van de directieleden, die halverwege de reis bij een stadje uitstapte. s’Avonds bij aankomst in het hostel bleek dat mijn tas niet meer in de auto lag. Aangezien we wel een andere tas vonden, was de conclusie snel getrokken: de tas was verwisseld. De bewuste zoon werd gebeld en er werd afgesproken om de tas de volgende dag op te halen en terug om te wisselen. Zo gezegd, zo gedaan, alleen bij de omwisseling bleek dat mijn camera niet meer in de tas zat… De locatie waar de zoon zich bevond, een afkickcentrum voor alcoholisten, maakte hem enigszins verdacht, maar hij bleef volhouden van niets te weten. Na een week lang gesprekken met zijn vader (de directeur dus!) en telefoontjes met de leiding van het centrum werd ik nog steeds niets wijzer. Ik besloot met de politie te praten en die waren duidelijk: er is geen andere verdachte dan de zoon en deze moet gedwongen worden de camera terug te geven! De volgende dag zou ik aangifte gaan doen bij de lokale politie van het bewuste stadje waar dat centrum zat, samen met zijn vader die aan mijn kant stond. Maar wonder boven wonder werd ik midden in de nacht gebeld: de camera was terecht. In wonderen geloof ik normaal gesproken niet echt, maar het scheelde mij weer gedoe met de politie en een reisje naar dat stadje, dus ik was allang blij. De camera is nu weer in mijn handen en functioneert nog steeds prima. Over de dader heb ik ook geen enkele twijfel, want de zoon kon het niet laten enkele foto’s en video’s te nemen zonder deze van de camera te verwijderen.
Binnen Saint Martin worden veel kinderen opgevangen: straatkinderen, slachtoffers van mishandeling en wezen met HIV/AIDS. Ik heb een zwak voor veel van deze kinderen ontwikkeld, want het zijn allemaal zulke lieve, enthousiaste kinderen. Ik heb ooit eens een straatkind een nachtje over de vloer gehad, maar verder ging het meestal niet verder dan een zondags bezoekje aan de verschillende centers. Binnen het centrum voor kinderen met HIV/AIDS is het normaal dat deze kinderen af en toe worden gehaald voor een dagje uit door (verre) familieleden of zogenaamde ‘peetouders’. De rol van de peetouders is om de kinderen een normale familiesetting te laten zien en ze wat afleiding te geven. Het oudste meisje (12 jaar) binnen het centrum heeft geen officiële peetouders, maar had aan de leiding aangegeven Mbatia en mij als tante en oom te zien. Aangezien zij ook zeker ons favorietje is, konden wij haar een dagje uit met oom en tante zeker niet weigeren. Gisteren hebben we een dagje met haar hamburgers gebakken, gekleurd, met de puppies gespeeld, stickers geplakt en een film gekeken. Ik vroeg me af of haar filmkeuze “Dirty Dancing” gewaardeerd zou worden door de zusters door wie het centrum geleid wordt. Maar ach, toen ik 12 was keek ik ook altijd naar romantische films zonder al te veel rare gedachten. Het is nou eenmaal de rol van peetouders om de kinderen wat nieuws te laten beleven en hen het leven buiten het centrum te laten zien! Daarbij gaf ze later aan dat het de eerste keer was dat ze een dergelijke film had gezien (normaal kijken ze tekenfilms) en dat de film het hoogtepunt van de dag was! Voor ons was het dagje zeker een succes en we hopen haar nu vaker een middagje op te halen.
Veel groetjes vanuit Kenia,
Annelies
Geen opmerkingen:
Een reactie posten