Eind januari is mijn contract bij Saint Martin officieel afgelopen. Dit betekent niet dat ik sindsdien vakantie aan het vieren ben. Gek genoeg ben ik nog steeds elke dag druk in de weer. Waarschijnlijk juist omdat ik me realiseer dat de laatste weken zijn aangebroken en dat ik nog even dit wil zien, nog een keer dat wil doen en zeker nog even die dingen wil kopen!
In de afgelopen weken heb ik nog wat ervaring opgedaan in één van de programma’s van Saint Martin: Savings and Micro-Credit. Zo ben ik meer te weten gekomen over hoe de mensen, vooral vrouwen, actief zijn op het gebied van sparen in groepen. Interessant om te zien wat voor structuren mensen hier zelf hebben opgezet om een spaarpotje te creëren en hun sociale zekerheid te regelen bij gebrek aan een bank in de buurt. Daarbij speelt Saint Martin een faciliterende rol door de groepsprocessen te formaliseren en door leningen aan te bieden tegen een voordelige rente. Deze micro-leningen worden vooral gebruikt om kleine landbouw- en veeteeltprojecten te financieren. De meeste mensen gebruiken de lening voor de aankoop van zaden of dieren, zoals kippen, geiten of koeien. Een enkeling begint een winkeltje met dit startkapitaal.
Verder ben ik aan het onderzoeken of (en hoe) het mogelijk is in Nederland een handeltje op te zetten in de producten die ik hier in de afgelopen tweeënhalf jaar heb gepromoot en verkocht. Ik zou het erg leuk vinden om op deze manier de makers te blijven ondersteunen en contacten met Kenia te onderhouden. Natuurlijk is het wel de bedoeling dat alle inspanning ook iets oplevert, dus ik ben erg benieuwd hoe het zal gaan lopen. Voorlopig neem ik een aantal proefexemplaren mee naar huis om daarmee de markt serieuzer te testen en eventueel bestellingen te doen. De producten met de beste kansen lijken voorlopig de kinderproducten, sieraden en kleine leren accessoires. Jullie zullen het zien als ik straks terug ben!
Ik ben begonnen met me te oriënteren op de Nederlandse arbeidsmarkt. Voorlopig valt dat nog niet mee. Hoewel er wel vacatures zijn die me aanspreken, lijken er ook wel minstens tientallen anderen hetzelfde over te denken. En dan moet je maar hopen dat je net aan de juiste eisen voldoet. Ondertussen is ook Mbatia druk bezig met het solliciteren naar beurzen voor een Masters studie. Eerlijk gezegd zijn die sollicitaties nog veel ingewikkelder dan die van mij en nemen die nog meer tijd in beslag. We hopen dat hij één van de gelukkigen wordt, want een studie voor buitenlandse studenten in Nederland is niet te betalen.
Naast al deze serieuze zaken, is ook de tijd van afscheidsfeestjes en bezoekjes aangebroken. Op Saint Martin heb ik eind januari al officieel afscheid genomen van mijn collega’s en de mensen van de werkplaats. Dit laatste heb ik het afgelopen weekend nog eens dunnetjes op informele wijze over gedaan met de mensen van Marleen Crafts. Het werd een gezellige avond met geroosterd geitenvlees, Tusker en dansende Kenianen in de huiskamer. Binnenkort volgt er nog een afscheidsfeest voor overige Saint Martin collega’s en daarna nog één met de familie van Mbatia.
Afgelopen maand heb ik er ook voor gezorgd dat ik mijn topografische kennis van Kenya nog meer uitgebreid heb door een reisje door Eastern Kenya te maken. Met de kleine 25 jaar oude Toyota Starlet hebben we verschillende plaatsen aangedaan, waaronder Nanyuki, Nyeri, Embu en Meru. Een leuke autotocht door een zeer groen en productief Kenya, veel groener dan Nyahururu. Voor mensen die dachten dat Nyahururu altijd groen was, omdat zij in 2007 hier op bezoek waren; dit blijkt toch niet waar te zijn! Het is dit jaar droger dan ooit, het heeft al maanden niet geregend. In plaats van modder is er nu stof. Het klimaat lijkt van het ene naar het andere extreem te gaan.
Helaas is op de valreep ook nog mijn lievelingshond Ratje overleden. Ze was (weer eens) zwanger en heeft complicaties gekregen tijdens de bevalling. In Kenya had niemand hier ooit van gehoord. Twee dierenartsen zijn erbij gekomen, maar hadden dit beiden nog nooit meegemaakt. Twee, van de waarschijnlijk 8 tot 10, puppies zijn eruit gekomen, maar de rest is in de baarmoeder gestorven. Er zat niet anders op dan de hond in te laten slapen. En dit voor een hond die gevechten met luipaarden en bavianen heeft overleefd. Veel liever had ik haar levendig en dapper als ze was achtergelaten, maar helaas was het nu eenmaal zo. De andere hond heeft inmiddels begrepen dat ze alleen over is en heeft nu veel meer aandacht nodig. Gelukkig heeft ze de afleiding van tien puppies (9 van haarzelf en 1 van Ratje die het overleefd had) die ze moet verzorgen.
In de komende weken nog even de laatste dingetjes. Het opruimen, wegdoen en verkopen van spullen is al begonnen. De auto is helaas al weg. Over twee weken worden mijn spullen opgestuurd per luchtpost en daarna volg ik snel zelf. Mijn ticket heb ik nog niet geboekt, maar ik ben van plan in maart nog naar huis te komen. Tot die tijd geniet ik nog volop van het weer, de natuur, de kinderen, mijn vrienden en collega’s. Het zal niet makkelijk worden om straks na tweeënhalf jaar gedag te zeggen. Maar ik denk hier zeker nog wel eens terug te komen. Voor nu: tot snel!
Veel liefs, Annelies
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten