26 sep 2007
De gezichten van het "Marleen Project"
De leerwerkplaats: manager, werknemers en hun kleurrijke producten!
De jongens van de houtwerkplaats met leraar en de door hen gemaakte items; van blok tot beeldje!
De winkel van buiten en ... binnen!
25 sep 2007
kamperen, vertraging en verjaardag
Lieve allemaal!Een nieuw berichtje van het Keniaanse front.
De laatste twee maanden heb ik heel veel gedaan! Bezoek over de vloer zorgt ervoor dat je nog eens ergens komt; verschillende mooigelegen meren, kraters, natuurreservaten en natuurlijk bijna wekelijks het vliegveld van Nairobi! Het meest bijzondere blijft wel het kamperen in Afrika. Bij het woord camping moet je je niet meer voorstellen dan een grasveld in de middle of nowhere zonder enige faciliteiten. Het menu is dan ook standaard geroosterde geit dat klaargemaakt wordt op een groot kampvuur met daarbij de nodige "Tuskers" (Keniaanse halve liters bier). Voordat ik vertrok uit Nederland had ik nog een grote mond over dat ik nooit meer geitenvlees zou eten, inmiddels is het bijna wekelijkse kost. Een stapavond in Nyahururu begint nou eenmaal met een portie "nyama choma" (geit) of "kuku" (kip). Ik moet er wel eerlijk bij zeggen dat ik het lokale eten op dit moment een beetje zat ben. Je kunt behoorlijk experimenteren met een beperkt aantal groenten, maar op een gegeven moment ken je alle recepten met mais, bonen, wortel en kool wel... Ik kijk uit naar een verse donkerbruine boterham met kaas!
Links: Het schitterende uitzicht bij Lake Bogaria. Zebra's, falamingo's, geisers, een meer en bergen... Een van de campingtrips van de afgelopen tijd.
Op het gebied van werk kan ik mijn welbekende verslag herhalen: de winkel is nog niet open! Voorlopig durf ik geen datum meer te noemen. Laten we het erop houden dat een opening voor 2008 wel realistsch moet zijn! Gelukkig hebben we wel weer een heel aantal vorderingen gemaakt met het voorraadsysteem, de displays in de winkel en het trainen van de shopkeeper. Waar ik me momenteel mee bezighoud, is het strategisch plan voor het komende jaar. Er is nog nooit een officiele planning of een budget gemaakt in de afgelopen 5 jaar dat het Marleen Project bestaat. Dit is binnen alle andere programma's van St. Martin juist heel straks geregeld. De andere programma's werken voornamelijk met donoren en moeten daarom elke uitgegegeven "shilling" kunnen verantwoorden. Gelukkig schrijf ik zo'n plan niet alleen. Binnen St. Martin is er veel sprake van groepswerk en er worden dan ook regelmatig workshops georganiseerd om de nodige input te verzamelen. Twee weken geleden hebben we al een sessie gehad met 17 collega's: medewerkers van de twee werkplaatsen en winkel, coordinatoren van andere programma's, een directielid en de training en facilitation afdeling. Morgen staat er weer een vervolgsessie op de agenda. Na deze workshops hoop ik genoeg informatie te hebben verzameld om een mooi plan op papier te zetten. Interessant en leuk om te doen!
Afgelopen weekend was mijn verjaardag. Eerlijk gezegd keek ik er niet echt naar uit. Kenianen vieren traditioneel gezien hun verjaardag niet en veel mensen hebben geen idee wanneer ze zelf geboren zijn. Maar tegen mijn verwachtingen in heb ik me juist bijzonder jarig gevoeld! Het begon al met de eerste kaartjes uit Nederland (die ik braaf pas op mijn verjaardag heb opengemaakt). Vervolgens een relaxed, zonnig weekendje weg in een nabijgelegen stadje: uit eten, dansen, met de tuktuk een berg op (heel aparte ervaring!) en lekker zwemmen. Tot slot een spetterend feestje op maandagavond met collega's in mijn eigen huis: dansen tot 2 uur 's nachts in de huiskamer (en de volgende dag weer om 8 uur op het werk zijn...) en zelfs een taart met mijn naam in gekleurd glazuur en 27 kaarsjes erop! Ook heb ik veel uit Nederland gehoord, smsjes en telefoontjes. Zo lijkt de wereld toch weer een heel stuk kleiner. Bedankt voor alle felicitaties, echt super!
Over een paar weken ben ik weer een maandje in Nederland. Ik heb er veel zin in om iedereen te zien, lekker bij te kletsen en simpele Nederlandse dingen te doen, zoals gewoon weer eens lekker te fietsen! Ik land op 31 augustus en vlieg 28 september weer terug om aan mijn tweede jaar te beginnen.
Tot heel snel,
liefs Annelies
Over een paar weken ben ik weer een maandje in Nederland. Ik heb er veel zin in om iedereen te zien, lekker bij te kletsen en simpele Nederlandse dingen te doen, zoals gewoon weer eens lekker te fietsen! Ik land op 31 augustus en vlieg 28 september weer terug om aan mijn tweede jaar te beginnen.
Tot heel snel,
liefs Annelies
Winkel, bezoek en stammenstrijd
Hallo allemaal!
Om mijn gemiddelde van 1 berichtje per 2 maanden te behouden schrijf ik vandaag maar weer eens een nieuw verhaal. Ik zit weer eens in een Internetcafe in Nairobi, wat betekent dat ik eindelijk weer eens snel en uitgebreid kan e-mailen.
De laatste maanden is er veel gebeurd op het werk. De nieuwe winkel gaat bijna open en dat betekent: veel regelen! Er moet nog van alles gedaan worden: van het kassa-systeem opzetten tot de winkelmanager opleiden tot de toonbank laten maken. De deadline van 22 juni hebben we niet gehaald, maar deze was ook niet echt realistisch. Wel erg leuk dat de opening van de winkel in een stroomversnelling is gekomen. Ik hoop echt dat deze winkel over een paar maanden open is en goed loopt! Ik heb goede hoop, omdat in hetzelfde huis een modern restaurant geopend gaat worden; dit moet gaan werken als een trekpleister voor toeristen.
Naast het werk gaat ook alles goed met mij! Rogier en Robbert zijn er nu, Karlijn landt over enkele uurtjes en Marielle komt aanstaande donderdag aan. Topdrukte dus in "Hotel van Velden". Erg leuk om weer eens bij te kletsen met nuchtere Hollanders en ook om met hen eventjes mijn leven hier te delen. Ik merk ook steeds dat iedereen het veel interessanter vindt om van het "echte" Afrikaanse leven te proeven, dan alleen maar op safari te gaan of andere toeristische activiteiten te ondernemen. Over het weer is er momenteel helaas genoeg te klagen. Het is regenseizoen en dus koud en nat. Maar aan de andere kant moeten we ook niet vergeten dat de boeren er juist profijt van hebben en dat zij de regen als een zegen beschouwen. Rogier en Robbert hadden mijn waarschuwingen echter niet serieus genomen en hadden zich qua kleding voorbereid op twee weken Ibiza. Na de eerste wandeling in Nyahururu zagen ze allebei in dat de witte gympen en hippe shirts hier toch enigszins overbodig en niet echt prakisch zijn. Ach, een les voor de volgende bezoekers!
De laatste weken ook weer enkele uitstapjes gedaan, met collega's die in het veld werken en gewoon zelf als toerist. Deze keren ben ik niet ver van Nyahururu gegaan, slechts enkele uren reizen ervandaan. Toch beland je dan meteen in een compleet andere wereld, zowel qua klimaat als qua mensen. De omgeving verandert al na een uur van een groene vruchtbare omgeving in een droge savanna. Ook wonen er na korte tijd geen relatief Westerse Kikuyu meer, maar vooral traditionele nomadenstammen: Samburu, Pokot en Turkana. Het is bizar om te zien hoe deze stammen zo vlakbij een ontwikkelde regio nog zo'n traditioneel leven kunnen leiden: wonen in kleine hutjes en leven met het vee. Helaas is er tussen twee stammen, de Samburu en de Pokot, sprake van een hevige strijd. Deze strijd draait altijd om vee dat over en weer van elkaar gestolen wordt. De wapens die zij bij deze strijden gebruiken zijn helaas niet meer zo traditioneel, van speren zijn zij inmiddels overgestapt op geweren. Vorige maand zijn er in het vuur van de strijd meer dan vijftig doden gevallen. Ongelofelijk, toch? En deze verhalen krijg je in de "bewoonde" wereld helemaal niet mee. Het levert in ieder geval niet meer op dan een kleine paragraaf in de krant. De ervaringen daar bieden mij in ieder geval weer genoeg stof voor mijn volgende CMC nieuwsbrief.
Met deze niet zo vrolijke noot sluit ik af voor nu. Ik ga nog even profiteren van het feit dat ik in Nairobi ben. Dat betekent: yoghurt, pesto en appels inkopen. Toch wel mijn "eerste levensbehoeften" en deze spullen verkopen ze helaas niet in de lokale supermarkt in Nyahururu.
Veel lieve groetjes, Annelies
Om mijn gemiddelde van 1 berichtje per 2 maanden te behouden schrijf ik vandaag maar weer eens een nieuw verhaal. Ik zit weer eens in een Internetcafe in Nairobi, wat betekent dat ik eindelijk weer eens snel en uitgebreid kan e-mailen.
De laatste maanden is er veel gebeurd op het werk. De nieuwe winkel gaat bijna open en dat betekent: veel regelen! Er moet nog van alles gedaan worden: van het kassa-systeem opzetten tot de winkelmanager opleiden tot de toonbank laten maken. De deadline van 22 juni hebben we niet gehaald, maar deze was ook niet echt realistisch. Wel erg leuk dat de opening van de winkel in een stroomversnelling is gekomen. Ik hoop echt dat deze winkel over een paar maanden open is en goed loopt! Ik heb goede hoop, omdat in hetzelfde huis een modern restaurant geopend gaat worden; dit moet gaan werken als een trekpleister voor toeristen.
Naast het werk gaat ook alles goed met mij! Rogier en Robbert zijn er nu, Karlijn landt over enkele uurtjes en Marielle komt aanstaande donderdag aan. Topdrukte dus in "Hotel van Velden". Erg leuk om weer eens bij te kletsen met nuchtere Hollanders en ook om met hen eventjes mijn leven hier te delen. Ik merk ook steeds dat iedereen het veel interessanter vindt om van het "echte" Afrikaanse leven te proeven, dan alleen maar op safari te gaan of andere toeristische activiteiten te ondernemen. Over het weer is er momenteel helaas genoeg te klagen. Het is regenseizoen en dus koud en nat. Maar aan de andere kant moeten we ook niet vergeten dat de boeren er juist profijt van hebben en dat zij de regen als een zegen beschouwen. Rogier en Robbert hadden mijn waarschuwingen echter niet serieus genomen en hadden zich qua kleding voorbereid op twee weken Ibiza. Na de eerste wandeling in Nyahururu zagen ze allebei in dat de witte gympen en hippe shirts hier toch enigszins overbodig en niet echt prakisch zijn. Ach, een les voor de volgende bezoekers!
De laatste weken ook weer enkele uitstapjes gedaan, met collega's die in het veld werken en gewoon zelf als toerist. Deze keren ben ik niet ver van Nyahururu gegaan, slechts enkele uren reizen ervandaan. Toch beland je dan meteen in een compleet andere wereld, zowel qua klimaat als qua mensen. De omgeving verandert al na een uur van een groene vruchtbare omgeving in een droge savanna. Ook wonen er na korte tijd geen relatief Westerse Kikuyu meer, maar vooral traditionele nomadenstammen: Samburu, Pokot en Turkana. Het is bizar om te zien hoe deze stammen zo vlakbij een ontwikkelde regio nog zo'n traditioneel leven kunnen leiden: wonen in kleine hutjes en leven met het vee. Helaas is er tussen twee stammen, de Samburu en de Pokot, sprake van een hevige strijd. Deze strijd draait altijd om vee dat over en weer van elkaar gestolen wordt. De wapens die zij bij deze strijden gebruiken zijn helaas niet meer zo traditioneel, van speren zijn zij inmiddels overgestapt op geweren. Vorige maand zijn er in het vuur van de strijd meer dan vijftig doden gevallen. Ongelofelijk, toch? En deze verhalen krijg je in de "bewoonde" wereld helemaal niet mee. Het levert in ieder geval niet meer op dan een kleine paragraaf in de krant. De ervaringen daar bieden mij in ieder geval weer genoeg stof voor mijn volgende CMC nieuwsbrief.
Met deze niet zo vrolijke noot sluit ik af voor nu. Ik ga nog even profiteren van het feit dat ik in Nairobi ben. Dat betekent: yoghurt, pesto en appels inkopen. Toch wel mijn "eerste levensbehoeften" en deze spullen verkopen ze helaas niet in de lokale supermarkt in Nyahururu.
Veel lieve groetjes, Annelies
Koninginnedag, herfst en andere nieuwtjes
Terwijl de zomer in Nederland volop lijkt te zijn aangebroken, is hier het herfstweer losgebarsten. Veel regen, want het lange regenseizoen is begonnen. En dat terwijl naar mijn gevoel het korte regenseizoen nog niet eens zo lang achter de rug is.
Momenteel zit ik in een internetcafe in Nairobi, omdat ik gisteren een koninginnedagborrel op de ambassade en aansluitend een Hollands feestje, geheel compleet met Nederlandse oude-lullen-band en Heineken bier, heb gehad. Weer even een heel andere wereld zo'n Nederlandse gemeenschap in het buitenland. Ook een zeer gevarieerd gezelschap, van bloemenkwekers tot ambassadeurs!
Telkens als ik een paar dagen in Nairobi ben, heb ik last van een kleine cultuurschok: de hoeveelheid blanken, de vele winkelcentra, de restaurants. Als ik hier op een menukaart van Javahouse, een populaire koffieketen, kijk, schrik ik zelfs van de prijzen. Voor de prijs van een sandwich met tomaat en kaas, kan iemand in Nyahururu een week lang buiten de deur lunchen. De kloof tussen arm en rijk blijft indrukwekkend. Ik vraag me weleens af of ik hier in Nairobi zou kunnen leven. De meeste blanken hier zijn volledig opgegaan in het expatleventje: grote huizen, veel feestjes, dure auto's, luxe etentjes... Dan woon ik toch liever in een stradje als Nyahururu, waar het integreren met de Kenianen toch een stuk makkelijker is. Er zijn nou eenmaal geen luxieuze clubs en restaurants en er zijn hooguit 10 expats, dus klieken met de blanken zou wel erg saai zijn! Al heeft een klein stadje natuurlijk ook weer zijn nadelen: elke stap die je zet wordt gevolgd, want iedereen kent iedereen, en als blanke val je natuurlijk helemaal op. En net als in Nederland, houdt men in zo'n kleine gemeenschap ook van praten over elkaar... Maar daarom is het ook lekker af en toe even naar een andere stad of omgeving te gaan!
Met de projecten gaat het goed. We hebben veel bestellingen uit Italie voor het houtsnijwerk; de beeldjes blijken populaire cadeautjes te zijn om tijdens huwelijken uit te delen. Ook de interesse voor de leren producten is groot, vooral steeds meer onder onze eigen stafmedewerkers (die natuurlijk nog een extra korting krijgen). Verder is de constructie van het nieuwe gebouw nu helemaal afgerond. De leerwerkplaats is hier inmiddels naartoe verhuisd. De opening van de niewe winkel in hetzelfde pand staat nu gepland voor juni/juli, omdat de meubels nog gemaakt moeten worden en de kassa nog gekocht moet worden. Dat soort processen kost hier tijd. Pole, pole (rustig aan, rustig aan)! Verder is het idee van een cafetaria in hetzelfde pand weer nieuw leven ingeblazen. We hebben een enthousiaste externe partij gevonden die deze tent wellicht wil runnen. De partij ziet een hoop mogelijkheden, dus dat belooft wat!
Geheel ander nieuws: In februari heerste er een heftig virus onder de puppies in Nyahururu. Mijn eigen twee puppies hebben dit helaas niet overleefd, beiden zijn kort na elkaar in februari overleden. Echt heel sneu om zo'n klein lief hoopje langzaamaan zo zwak te zien worden... Ik heb inmiddels wel weer nieuwe vervanging gekregen, maar ik weet niet of ik me nog zo kan hechten als aan mijn eerste hondje(s). Tja, de middelen zijn hier gewoon minder en een dierenleven heeft hier veel minder waarde dan in Nederland. Een Nederlandse hond met dezelfde ziekte had waarschijnlijk gewoon weer beter kunnen worden. Dat is het leven in Afrika... Maar goed, momenteel lopen er dus twee gezonde grote puppies rond op mijn compound: Kruimeltje en (Ciske het) Ratje.
Ik heb in de afgelopen maanden het land nog wat meer kunnen ontdekken. Inmiddels ben ik ongeveer in elke tent in Nyahururu geweest (en er is in ieder geval 1 danstent!), in de weekenden ben ik in enkele andere stadjes geweest (Nairobi, Nakuru, Nyeri) en als hoogtepunt: met Pasen op vakantie in Lamu geweest. Echt een supereiland! Het schijnt vergelijkbaar met Zanzibar te zijn. Een eiland waar je terug in de tijd lijkt te gaan: geen auto's, alleen ezels op straat, doolhoven van kleine steegjes en een superheldere zee. Ook bijzonder is dat het een Moslim-eiland is, wat het eiland een heel andere sfeer geeft dan het vasteland. Daarbij was er net een speciale viering aan de gang "Maulidi" (de geboorte van Mohammed), waardoor een grote groep Keniaanse Moslims naar Lamu over was komen varen. Op Lamu zijn naast de luxe resorts tenminste ook betaalbaardere hotels, wat het een heel andere sfeer geeft dan de toeristenoorden rondom Mombassa.
Sinds enkele weken heb ik mijn werkvergunning binnen. Het kostte slechts acht maanden...Tja, bureaucratie! Dit betekende dat ik ook eindelijk de spullen die ik in oktober had ingepakt, mocht laten opsturen. Mijn ouders hadden er ook nog wat extra dingen aan toegevoegd. Opeens allerlei elektrische apparaten in huis (koffiezetapparaat, blender) en een hele lading kleding. Mijn huis begint steeds voller en persoonlijker te worden!
Na mijn ouders heb ik nog bezoek gehad van Marjolijn en Sies. Het was super om hen in een paar dagen tijd mijn leventje hier te laten zien en weer even lekker bij te kletsen. De komende tijd staan er nog meer bezoekjes op de planning: mijn broers Rogier en Robbert, Karlijn en Marielle (+vriendin Joyce) komen allemaal in juni/juli langs. Heb er erg veel zin in! De bezoekjes brengen de twee verschillende werelden in Kenia en Nederland toch wat dichter bij elkaar! Zelf kom ik in augustus/september naar huis voor 3 weken! De precieze datum moet ik nog boeken. Het hangt voornamelijk af van de pieken van de bezoekers hier, want als het heel druk is in de winkel, kan ik beter hier zijn. Heb er zin in weer lekker door Amsterdam te fietsen, roseetjes te drinken op het terras, te relaxen in het park, biertjes te drinken in de kroeg en weer lekker bij te kletsen!
Tot slot: ik heb een catalogus gemaakt van alle producten die we maken. Mocht je geinteresseerd zijn in het bestellen van de items, laat het me weten. Er ligt in ieder geval een exemplaar bij Karlijn en Marleen om in te kijken.
Dit was weer een update van mijn leventje hier. Leuk om van het thuisfront veel te horen: smsjes, e-mails, telefoontjes! Ben er blij om dat het nog redelijk makkelijk is om contact te houden!
Veel liefs, Annelies
Momenteel zit ik in een internetcafe in Nairobi, omdat ik gisteren een koninginnedagborrel op de ambassade en aansluitend een Hollands feestje, geheel compleet met Nederlandse oude-lullen-band en Heineken bier, heb gehad. Weer even een heel andere wereld zo'n Nederlandse gemeenschap in het buitenland. Ook een zeer gevarieerd gezelschap, van bloemenkwekers tot ambassadeurs!
Telkens als ik een paar dagen in Nairobi ben, heb ik last van een kleine cultuurschok: de hoeveelheid blanken, de vele winkelcentra, de restaurants. Als ik hier op een menukaart van Javahouse, een populaire koffieketen, kijk, schrik ik zelfs van de prijzen. Voor de prijs van een sandwich met tomaat en kaas, kan iemand in Nyahururu een week lang buiten de deur lunchen. De kloof tussen arm en rijk blijft indrukwekkend. Ik vraag me weleens af of ik hier in Nairobi zou kunnen leven. De meeste blanken hier zijn volledig opgegaan in het expatleventje: grote huizen, veel feestjes, dure auto's, luxe etentjes... Dan woon ik toch liever in een stradje als Nyahururu, waar het integreren met de Kenianen toch een stuk makkelijker is. Er zijn nou eenmaal geen luxieuze clubs en restaurants en er zijn hooguit 10 expats, dus klieken met de blanken zou wel erg saai zijn! Al heeft een klein stadje natuurlijk ook weer zijn nadelen: elke stap die je zet wordt gevolgd, want iedereen kent iedereen, en als blanke val je natuurlijk helemaal op. En net als in Nederland, houdt men in zo'n kleine gemeenschap ook van praten over elkaar... Maar daarom is het ook lekker af en toe even naar een andere stad of omgeving te gaan!
Met de projecten gaat het goed. We hebben veel bestellingen uit Italie voor het houtsnijwerk; de beeldjes blijken populaire cadeautjes te zijn om tijdens huwelijken uit te delen. Ook de interesse voor de leren producten is groot, vooral steeds meer onder onze eigen stafmedewerkers (die natuurlijk nog een extra korting krijgen). Verder is de constructie van het nieuwe gebouw nu helemaal afgerond. De leerwerkplaats is hier inmiddels naartoe verhuisd. De opening van de niewe winkel in hetzelfde pand staat nu gepland voor juni/juli, omdat de meubels nog gemaakt moeten worden en de kassa nog gekocht moet worden. Dat soort processen kost hier tijd. Pole, pole (rustig aan, rustig aan)! Verder is het idee van een cafetaria in hetzelfde pand weer nieuw leven ingeblazen. We hebben een enthousiaste externe partij gevonden die deze tent wellicht wil runnen. De partij ziet een hoop mogelijkheden, dus dat belooft wat!
Geheel ander nieuws: In februari heerste er een heftig virus onder de puppies in Nyahururu. Mijn eigen twee puppies hebben dit helaas niet overleefd, beiden zijn kort na elkaar in februari overleden. Echt heel sneu om zo'n klein lief hoopje langzaamaan zo zwak te zien worden... Ik heb inmiddels wel weer nieuwe vervanging gekregen, maar ik weet niet of ik me nog zo kan hechten als aan mijn eerste hondje(s). Tja, de middelen zijn hier gewoon minder en een dierenleven heeft hier veel minder waarde dan in Nederland. Een Nederlandse hond met dezelfde ziekte had waarschijnlijk gewoon weer beter kunnen worden. Dat is het leven in Afrika... Maar goed, momenteel lopen er dus twee gezonde grote puppies rond op mijn compound: Kruimeltje en (Ciske het) Ratje.
Ik heb in de afgelopen maanden het land nog wat meer kunnen ontdekken. Inmiddels ben ik ongeveer in elke tent in Nyahururu geweest (en er is in ieder geval 1 danstent!), in de weekenden ben ik in enkele andere stadjes geweest (Nairobi, Nakuru, Nyeri) en als hoogtepunt: met Pasen op vakantie in Lamu geweest. Echt een supereiland! Het schijnt vergelijkbaar met Zanzibar te zijn. Een eiland waar je terug in de tijd lijkt te gaan: geen auto's, alleen ezels op straat, doolhoven van kleine steegjes en een superheldere zee. Ook bijzonder is dat het een Moslim-eiland is, wat het eiland een heel andere sfeer geeft dan het vasteland. Daarbij was er net een speciale viering aan de gang "Maulidi" (de geboorte van Mohammed), waardoor een grote groep Keniaanse Moslims naar Lamu over was komen varen. Op Lamu zijn naast de luxe resorts tenminste ook betaalbaardere hotels, wat het een heel andere sfeer geeft dan de toeristenoorden rondom Mombassa.
Sinds enkele weken heb ik mijn werkvergunning binnen. Het kostte slechts acht maanden...Tja, bureaucratie! Dit betekende dat ik ook eindelijk de spullen die ik in oktober had ingepakt, mocht laten opsturen. Mijn ouders hadden er ook nog wat extra dingen aan toegevoegd. Opeens allerlei elektrische apparaten in huis (koffiezetapparaat, blender) en een hele lading kleding. Mijn huis begint steeds voller en persoonlijker te worden!
Na mijn ouders heb ik nog bezoek gehad van Marjolijn en Sies. Het was super om hen in een paar dagen tijd mijn leventje hier te laten zien en weer even lekker bij te kletsen. De komende tijd staan er nog meer bezoekjes op de planning: mijn broers Rogier en Robbert, Karlijn en Marielle (+vriendin Joyce) komen allemaal in juni/juli langs. Heb er erg veel zin in! De bezoekjes brengen de twee verschillende werelden in Kenia en Nederland toch wat dichter bij elkaar! Zelf kom ik in augustus/september naar huis voor 3 weken! De precieze datum moet ik nog boeken. Het hangt voornamelijk af van de pieken van de bezoekers hier, want als het heel druk is in de winkel, kan ik beter hier zijn. Heb er zin in weer lekker door Amsterdam te fietsen, roseetjes te drinken op het terras, te relaxen in het park, biertjes te drinken in de kroeg en weer lekker bij te kletsen!
Tot slot: ik heb een catalogus gemaakt van alle producten die we maken. Mocht je geinteresseerd zijn in het bestellen van de items, laat het me weten. Er ligt in ieder geval een exemplaar bij Karlijn en Marleen om in te kijken.
Dit was weer een update van mijn leventje hier. Leuk om van het thuisfront veel te horen: smsjes, e-mails, telefoontjes! Ben er blij om dat het nog redelijk makkelijk is om contact te houden!
Veel liefs, Annelies
Telefoon opladen zonder elektriciteit
Even een kort berichtje namens een collega van mij, Anthony Kivuva, de manager van de leerwerkplaats.
In Kenya is elektriciteit helaas niet zo vanzelfsprekend als in Nederland. De stroom valt regelmatig uit en op veel plaatsen is er helemaal geen elektriciteitsnet. Anthony Kivuva heeft ook geen elektriciteit in zijn huis in Nairobi, maar hij maakt daar wel gebruik van zijn mobiele telefoon. Hij is daarom op zoek naar een oplossing om zijn telefoon op te laden. Hij vertelde mij over een kennis die ooit een handmatige telefoonoplader uit Nederland had gekregen. De oplader werkt niet op elektriciteit, maar door handmatig opwinden.
Ik ben voor hem op onderzoek uitgegaan en kwam via Google op de website van "Interpresent". Zij leveren handmatige telefoonopladers, zie: http://www.interpresent.com/interpresent/cultures/nl-NL/products/product+detail.htm?CS_Catalog=Interpresent_nl&CS_ProductID=97139(AllSuppliers)
Weet iemand toevallig meer over deze apparaten? Zijn deze van enige kwaliteit (voor Euro 3,48) of zijn er misschien nog betere alternatieven. Laat het me weten. Je helpt Anthony er erg mee!
PS Bericht over mijn eigen belevenissen volgt zeer binnenkort!!!
In Kenya is elektriciteit helaas niet zo vanzelfsprekend als in Nederland. De stroom valt regelmatig uit en op veel plaatsen is er helemaal geen elektriciteitsnet. Anthony Kivuva heeft ook geen elektriciteit in zijn huis in Nairobi, maar hij maakt daar wel gebruik van zijn mobiele telefoon. Hij is daarom op zoek naar een oplossing om zijn telefoon op te laden. Hij vertelde mij over een kennis die ooit een handmatige telefoonoplader uit Nederland had gekregen. De oplader werkt niet op elektriciteit, maar door handmatig opwinden.
Ik ben voor hem op onderzoek uitgegaan en kwam via Google op de website van "Interpresent". Zij leveren handmatige telefoonopladers, zie: http://www.interpresent.com/interpresent/cultures/nl-NL/products/product+detail.htm?CS_Catalog=Interpresent_nl&CS_ProductID=97139(AllSuppliers)
Weet iemand toevallig meer over deze apparaten? Zijn deze van enige kwaliteit (voor Euro 3,48) of zijn er misschien nog betere alternatieven. Laat het me weten. Je helpt Anthony er erg mee!
PS Bericht over mijn eigen belevenissen volgt zeer binnenkort!!!
2007
Hallo allemaal,
Eindelijk weer een berichtje van het Keniaanse front. Ik begreep dat sommigen van jullie zich al zorgen gingen maken, maar: Hakuna Matata! Alles gaat goed met me hier in Nyahururu.
In december heb ik een heerlijke kerstvakantie gehad. Samen met Joris heb ik aan de parelwitte stranden van de mooie kust van Kenya een duikcursus gevolgd, veel verse vis gegeten en vooral gerelaxt. Toch had ik vaak een dubbel gevoel bij een luxe vakantie als deze. Het zijn alleen de blanken die dit soort hotels en activiteiten kunnen betalen. Tijdens zo’n vakantie heb je eigenlijk geen flauw benul van het echte leven van de lokale mensen. Gelukkig woon ik in Nyahururu en heb ik inmiddels wel een aardig beeld van het leven van de Kenianen! Kerstavond heb ik gevierd in een treincoupé tijdens een 18-uur-lange treinrit (de rit hoort korter te duren, maar we stonden steeds enkele uren stil) van Mombassa naar Nairobi. Eerste en tweede kerstdag hebben we ook lekker gegeten in Nairobi en Nyahururu. Het was heel gezellig, maar toch bleef het echte kerstgevoel uit: weinig kerstverlichting, geen kerstbomen en natuurlijk geen familie om me heen tijdens een uitgebreide kerstmaaltijd. Oud & Nieuw heb ik als enige blanke doorgebracht op Kikuyu muziek tussen een menigte dansende Kikuyu. Het was apart, maar vooral ook heel erg leuk.
Na deze vakantie is een drukke januari maand aangebroken. De eerste werkdag voelde als de echte start van mijn nieuwe baan, omdat ik voor de kerstvakantie tenslotte slechts twee weken alleen had gewerkt. Daarvoor was Job hier nog steeds aanwezig. Mijn baan is vaak druk, omdat ik veel verschillende dingen moet doen. Ik houd me bezig met de twee werkplaatsen en de winkel, waarbij een hoop komt kijken. Daarnaast is het sociale contact hier ook heel belangrijk, dus ik breng vaak hele dagen pratend met mensen door. Verder kost elk klein dingetje in Kenya nou eenmaal meer tijd dan in Nederland. Een telefoontje plegen moet bij de receptie, een e-mail schrijven kan maar op 1 computer, voor elke cent die uitgegeven wordt moet een bonnetje ondertekend worden… Het is dus druk, maar ook erg leuk! Ik heb genoeg leuke plannen voor de komende tijd en heb het naar mijn zin met mijn collega’s binnen St. Martin.
Op dit moment zijn mijn ouders op bezoek. Het is heel erg leuk om hen het land, mijn werk, mijn huis, de mensen… kortom mijn leventje hier te laten zien. Ze hebben het erg naar hun zin en daar ben ik blij om. Natuurlijk hebben ze veel nieuwe indrukken, alles is zo anders dan thuis. In de afgelopen 10 dagen hebben we veel gedaan: van een bezoekje brengen aan het aidsweeshuis en straatkinderenproject tot geroosterd geitenvlees eten in de lokale kroeg tot vier keer autopech hebben tijdens een tripje naar het beroemde Kenyaanse natuurreservaat Masai Mara.
Dan nog wat nieuws over mijn hondjes. Ik verzorg momenteel vijf puppies! Van de acht geboren puppies heb ik er namelijk vijf opgehaald met het idee deze meteen weer door te geven aan de toekomstige eigenaren. Inmiddels zijn we al een maand verder en zitten er nog steeds vijf pups bij mij op de compound. Waarschijnlijk vindt iedereen het wel gemakkelijk dat ik ze goed te eten geef en ze naar de dokter breng wanneer dat nodig is. Maar goed, binnen een week of twee wordt het toch tijd dat de overige drie hondjes opgehaald worden en dat ik er met twee overblijf. Tot die tijd geniet ik wel van de verschillende pups in alle kleuren, maten en karakters.
Ik heb net mijn eerste nieuwsbrief voor CMC geschreven. Hierin vertel ik uitgebreid over mijn werk en mijn eerste indrukken hier. Als je wilt, kun je deze per post of per e-mail ontvangen. Sommigen van jullie staan al op de lijst voor deze nieuwsbrief. Sta je nog niet op de lijst en wil je deze wel ontvangen, laat het me even weten. Hoe meer adressen, des te beter. De bedoeling is namelijk om zo’n 50 adressen te verzamelen. Je adres wordt niet gebruikt door CMC om andere informatie toe te sturen.
Tot slot, voor alle mensen die plannen hebben om langs te komen, laat me even weten wanneer! Dit jaar zit inmiddels al aardig volgeboekt, maar natuurlijk is volgend jaar ook een mogelijkheid, want ik zit hier tenslotte in ieder geval tot oktober 2008! Het was mijn idee om in augustus van dit jaar naar Nederland te komen, maar als hier zoveel bezoek komt, stel ik dit misschien wel uit naar volgend jaar. Ik houd jullie op de hoogte.
Dat was het voor nu.
Veel liefs en groetjes, Annelies
Eindelijk weer een berichtje van het Keniaanse front. Ik begreep dat sommigen van jullie zich al zorgen gingen maken, maar: Hakuna Matata! Alles gaat goed met me hier in Nyahururu.
In december heb ik een heerlijke kerstvakantie gehad. Samen met Joris heb ik aan de parelwitte stranden van de mooie kust van Kenya een duikcursus gevolgd, veel verse vis gegeten en vooral gerelaxt. Toch had ik vaak een dubbel gevoel bij een luxe vakantie als deze. Het zijn alleen de blanken die dit soort hotels en activiteiten kunnen betalen. Tijdens zo’n vakantie heb je eigenlijk geen flauw benul van het echte leven van de lokale mensen. Gelukkig woon ik in Nyahururu en heb ik inmiddels wel een aardig beeld van het leven van de Kenianen! Kerstavond heb ik gevierd in een treincoupé tijdens een 18-uur-lange treinrit (de rit hoort korter te duren, maar we stonden steeds enkele uren stil) van Mombassa naar Nairobi. Eerste en tweede kerstdag hebben we ook lekker gegeten in Nairobi en Nyahururu. Het was heel gezellig, maar toch bleef het echte kerstgevoel uit: weinig kerstverlichting, geen kerstbomen en natuurlijk geen familie om me heen tijdens een uitgebreide kerstmaaltijd. Oud & Nieuw heb ik als enige blanke doorgebracht op Kikuyu muziek tussen een menigte dansende Kikuyu. Het was apart, maar vooral ook heel erg leuk.
Na deze vakantie is een drukke januari maand aangebroken. De eerste werkdag voelde als de echte start van mijn nieuwe baan, omdat ik voor de kerstvakantie tenslotte slechts twee weken alleen had gewerkt. Daarvoor was Job hier nog steeds aanwezig. Mijn baan is vaak druk, omdat ik veel verschillende dingen moet doen. Ik houd me bezig met de twee werkplaatsen en de winkel, waarbij een hoop komt kijken. Daarnaast is het sociale contact hier ook heel belangrijk, dus ik breng vaak hele dagen pratend met mensen door. Verder kost elk klein dingetje in Kenya nou eenmaal meer tijd dan in Nederland. Een telefoontje plegen moet bij de receptie, een e-mail schrijven kan maar op 1 computer, voor elke cent die uitgegeven wordt moet een bonnetje ondertekend worden… Het is dus druk, maar ook erg leuk! Ik heb genoeg leuke plannen voor de komende tijd en heb het naar mijn zin met mijn collega’s binnen St. Martin.
Op dit moment zijn mijn ouders op bezoek. Het is heel erg leuk om hen het land, mijn werk, mijn huis, de mensen… kortom mijn leventje hier te laten zien. Ze hebben het erg naar hun zin en daar ben ik blij om. Natuurlijk hebben ze veel nieuwe indrukken, alles is zo anders dan thuis. In de afgelopen 10 dagen hebben we veel gedaan: van een bezoekje brengen aan het aidsweeshuis en straatkinderenproject tot geroosterd geitenvlees eten in de lokale kroeg tot vier keer autopech hebben tijdens een tripje naar het beroemde Kenyaanse natuurreservaat Masai Mara.
Dan nog wat nieuws over mijn hondjes. Ik verzorg momenteel vijf puppies! Van de acht geboren puppies heb ik er namelijk vijf opgehaald met het idee deze meteen weer door te geven aan de toekomstige eigenaren. Inmiddels zijn we al een maand verder en zitten er nog steeds vijf pups bij mij op de compound. Waarschijnlijk vindt iedereen het wel gemakkelijk dat ik ze goed te eten geef en ze naar de dokter breng wanneer dat nodig is. Maar goed, binnen een week of twee wordt het toch tijd dat de overige drie hondjes opgehaald worden en dat ik er met twee overblijf. Tot die tijd geniet ik wel van de verschillende pups in alle kleuren, maten en karakters.
Ik heb net mijn eerste nieuwsbrief voor CMC geschreven. Hierin vertel ik uitgebreid over mijn werk en mijn eerste indrukken hier. Als je wilt, kun je deze per post of per e-mail ontvangen. Sommigen van jullie staan al op de lijst voor deze nieuwsbrief. Sta je nog niet op de lijst en wil je deze wel ontvangen, laat het me even weten. Hoe meer adressen, des te beter. De bedoeling is namelijk om zo’n 50 adressen te verzamelen. Je adres wordt niet gebruikt door CMC om andere informatie toe te sturen.
Tot slot, voor alle mensen die plannen hebben om langs te komen, laat me even weten wanneer! Dit jaar zit inmiddels al aardig volgeboekt, maar natuurlijk is volgend jaar ook een mogelijkheid, want ik zit hier tenslotte in ieder geval tot oktober 2008! Het was mijn idee om in augustus van dit jaar naar Nederland te komen, maar als hier zoveel bezoek komt, stel ik dit misschien wel uit naar volgend jaar. Ik houd jullie op de hoogte.
Dat was het voor nu.
Veel liefs en groetjes, Annelies
"Mwanzo"
Het begin
Het is alweer enige tijd geleden dat ik een berichtje heb geplaatst op mijn weblog. Wees gerust, ook in dit geval geldt zeker: geen nieuws, goed nieuws!
Inmiddels zijn er bijna zeven weken voorbij. Eerlijk gezegd, lijkt het al veel langer. Veel dingen voelen inmiddels als heel normaal: dagelijks Keniaanse Chai drinken (thee met warme welk en veel suiker); altijd vieze kleren hebben (er is of modder of stof); elektriciteit die minstens een keer per week uitvalt; achterop de fietstaxi zitten; kinderen die je nastaren of naroepen of juist gaan huilen; gaten in de weg en allerlei beesten op straat... Zoals jullie zien, ben ik al aardig gewend!
Afgelopen weekend was het weekend van een nieuw begin. Job en Kim zijn namelijk vrijdag vertrokken. Dit betekent dat ik sinds die dag officieel de baan heb overgenomen. Natuurlijk was ik de laatste week al de persoon die het meest deed, maar het is toch anders om er echt alleen voor te staan en om alle beslissingen te nemen. Nu ben ik opens de manager van de projecten! Aan mij de uitdaging om twee mensen op te volgen, want zowel Job als Kim hebben gewerkt bij de werkplaats. Job heeft zich vooral beziggehouden met het management en de marketing en Kim met het ontwerpen van nieuwe producten. Tot nu bevalt het werk in ieder geval goed. Binnenkort ga ik wel een beroep doen op jullie (en jullie netwerken) om nieuwe orders binnen te halen. En ik kan jullie verzekeren: ze maken echt mooie spullen!
Niet alleen was het een nieuw begin voor mijn werk, ook ben ik dit weekend "verhuisd". Mijn verhuizing hield in dat ik mijn spullen een trap omhoog moest dragen. In principe zouden mijn bezittingen niet meer kunnen zijn dan de twee tassen die ik uit Nederland heb meegenomen, maar ik moet zeggen dat ik met vijf keer op en neer lopen nog niet klaar was... In het bovenappartement woon ik voorlopig alleen, maar misschien neem ik er nog een huisgenote bij. Het is een gezellig huisje met een balkon, veel licht en in ieder geval meubels. Onder was het namelijk iets minder gezellig: amper meubels, donker en vochtig en vaak overstromingen vanuit de douche� Mijn huisgenootje van toen, het Italiaanse meisje Irene, is helaas ook vorige week vertrokken. Gelukkig zijn er nog gezellige Nederlanders over, Simone en Joris.
Ook hier is de decembermaand aangebroken. Hier brengt deze maand geen sinterklaas en sneeuw, maar wel kerst en hopelijk zon! Voor degenen die nog steeds in de illusie verkeren dat ik hier dagelijks op teenslippers in een t-shirtje rondwandel; sinds mijn aankomst heeft het hier non-stop geregend! En als ik zeg non-stop, bedoel ik ook echt zonder pauzes. Als het overdag niet heeft geregend, dan barst het s' nachts wel los. Voor deze tijd van het jaar is er veel te veel water gevallen en ook de temperatuur blijft achter bij het gemiddelde (lees: overdag trui en jas aan, elke avond haardvuur en s' nachts onder twee wollen dekens slapen). Ik hoor dat het in Nederland juist te warm is voor de tijd van het jaar. Tja, klimaatsverandering?!
Hoewel Sinterklaas helaas niet met zijn stoomboot naar Kenya komt, wordt er gelukkig wel kerst gevierd. Dit betekent dat wij twee weken vrij hebben. Voor mij betekent dit een reisje met Joris naar de kust en wellicht een cursus duiken! Ik hoop in ieder geval dat tegen die tijd de zon zich weer van zijn beste kant laat zien!
In het nieuwe jaar gaat er ook een verhuizing van mijn werkomgeving plaatsvinden. St. Martin is al een tijd bezig met de constructie van een nieuw gebouw: het Bostonhouse. Het is de bedoeling dat alle zogenaamde inkomensgenerende activiteiten in dit gebouw gehuisd worden: de leerwerkplaats, de curioshop en een nieuw cafetaria. Toeristen die door Nyahururu rijden en bezoekers van St. Martin kunnen hier dan terecht voor de broodnodige souveniertjes en informatie over de projecten, onder het genot van een verse expresso of cappuccino. En geloof me, na het enkele weken drinken van oplos-Nescafe en Kenyaanse Chai kan je daar wel van genieten!
Voor de hondenliefhebbers onder ons: er is een nest van acht puppies geboren. Hiervan ga ik er twee nemen! De honden zijn vooral bedoeld als waakhonden, maar ze zijn zeker ook gezellige wandelvriendjes en speelkameraadjes. In januari ga ik ze ophalen, als ze oud genoeg zijn om afscheid van hun moeder te nemen.
Tot slot, voor de mensen die zich zorgen maken om mijn sociale leven. Ik heb me tot nu toe nog geen moment verveeld. De kleine blanke gemeenschap is heel hecht. Met de jongeren (op dit moment nog maar 3 Nederlanders: Simone, Joris en ik, de rest is net vertrokken) hebben we elke week wel wat gezellige etentjes en borrelavondjes en met de ouderen (vooral Italianen, waaronder de priester) hebben we elke twee weken een avond pasta eten. Hiernaast natuurlijk nog het rondslenteren over de markt en door de straten van Nyahururu, de wandelingen door het bos op zondag, het drinken van een biertje met Keniaanse collega's en het uit eten gaan en winkelen in Nairobi of Nakuru (grote stad een uur hier vandaan). En voor de avonden dat ik alleen ben: ik kan altijd een seizoen Friends of Grey's Anatomy in mijn labtop stoppen of mijn Kiswahili huiswerk oefenen. Kortom, ik vermaak me wel!
Iedereen: heel fijne decembermaand! Ik hoop dat Sinterklaas mooie pakjes rondbrengt en dat de kerst weer eens sneeuwwit wordt!
Veel liefs, Annelies
Het is alweer enige tijd geleden dat ik een berichtje heb geplaatst op mijn weblog. Wees gerust, ook in dit geval geldt zeker: geen nieuws, goed nieuws!
Inmiddels zijn er bijna zeven weken voorbij. Eerlijk gezegd, lijkt het al veel langer. Veel dingen voelen inmiddels als heel normaal: dagelijks Keniaanse Chai drinken (thee met warme welk en veel suiker); altijd vieze kleren hebben (er is of modder of stof); elektriciteit die minstens een keer per week uitvalt; achterop de fietstaxi zitten; kinderen die je nastaren of naroepen of juist gaan huilen; gaten in de weg en allerlei beesten op straat... Zoals jullie zien, ben ik al aardig gewend!
Afgelopen weekend was het weekend van een nieuw begin. Job en Kim zijn namelijk vrijdag vertrokken. Dit betekent dat ik sinds die dag officieel de baan heb overgenomen. Natuurlijk was ik de laatste week al de persoon die het meest deed, maar het is toch anders om er echt alleen voor te staan en om alle beslissingen te nemen. Nu ben ik opens de manager van de projecten! Aan mij de uitdaging om twee mensen op te volgen, want zowel Job als Kim hebben gewerkt bij de werkplaats. Job heeft zich vooral beziggehouden met het management en de marketing en Kim met het ontwerpen van nieuwe producten. Tot nu bevalt het werk in ieder geval goed. Binnenkort ga ik wel een beroep doen op jullie (en jullie netwerken) om nieuwe orders binnen te halen. En ik kan jullie verzekeren: ze maken echt mooie spullen!
Niet alleen was het een nieuw begin voor mijn werk, ook ben ik dit weekend "verhuisd". Mijn verhuizing hield in dat ik mijn spullen een trap omhoog moest dragen. In principe zouden mijn bezittingen niet meer kunnen zijn dan de twee tassen die ik uit Nederland heb meegenomen, maar ik moet zeggen dat ik met vijf keer op en neer lopen nog niet klaar was... In het bovenappartement woon ik voorlopig alleen, maar misschien neem ik er nog een huisgenote bij. Het is een gezellig huisje met een balkon, veel licht en in ieder geval meubels. Onder was het namelijk iets minder gezellig: amper meubels, donker en vochtig en vaak overstromingen vanuit de douche� Mijn huisgenootje van toen, het Italiaanse meisje Irene, is helaas ook vorige week vertrokken. Gelukkig zijn er nog gezellige Nederlanders over, Simone en Joris.
Ook hier is de decembermaand aangebroken. Hier brengt deze maand geen sinterklaas en sneeuw, maar wel kerst en hopelijk zon! Voor degenen die nog steeds in de illusie verkeren dat ik hier dagelijks op teenslippers in een t-shirtje rondwandel; sinds mijn aankomst heeft het hier non-stop geregend! En als ik zeg non-stop, bedoel ik ook echt zonder pauzes. Als het overdag niet heeft geregend, dan barst het s' nachts wel los. Voor deze tijd van het jaar is er veel te veel water gevallen en ook de temperatuur blijft achter bij het gemiddelde (lees: overdag trui en jas aan, elke avond haardvuur en s' nachts onder twee wollen dekens slapen). Ik hoor dat het in Nederland juist te warm is voor de tijd van het jaar. Tja, klimaatsverandering?!
Hoewel Sinterklaas helaas niet met zijn stoomboot naar Kenya komt, wordt er gelukkig wel kerst gevierd. Dit betekent dat wij twee weken vrij hebben. Voor mij betekent dit een reisje met Joris naar de kust en wellicht een cursus duiken! Ik hoop in ieder geval dat tegen die tijd de zon zich weer van zijn beste kant laat zien!
In het nieuwe jaar gaat er ook een verhuizing van mijn werkomgeving plaatsvinden. St. Martin is al een tijd bezig met de constructie van een nieuw gebouw: het Bostonhouse. Het is de bedoeling dat alle zogenaamde inkomensgenerende activiteiten in dit gebouw gehuisd worden: de leerwerkplaats, de curioshop en een nieuw cafetaria. Toeristen die door Nyahururu rijden en bezoekers van St. Martin kunnen hier dan terecht voor de broodnodige souveniertjes en informatie over de projecten, onder het genot van een verse expresso of cappuccino. En geloof me, na het enkele weken drinken van oplos-Nescafe en Kenyaanse Chai kan je daar wel van genieten!
Voor de hondenliefhebbers onder ons: er is een nest van acht puppies geboren. Hiervan ga ik er twee nemen! De honden zijn vooral bedoeld als waakhonden, maar ze zijn zeker ook gezellige wandelvriendjes en speelkameraadjes. In januari ga ik ze ophalen, als ze oud genoeg zijn om afscheid van hun moeder te nemen.
Tot slot, voor de mensen die zich zorgen maken om mijn sociale leven. Ik heb me tot nu toe nog geen moment verveeld. De kleine blanke gemeenschap is heel hecht. Met de jongeren (op dit moment nog maar 3 Nederlanders: Simone, Joris en ik, de rest is net vertrokken) hebben we elke week wel wat gezellige etentjes en borrelavondjes en met de ouderen (vooral Italianen, waaronder de priester) hebben we elke twee weken een avond pasta eten. Hiernaast natuurlijk nog het rondslenteren over de markt en door de straten van Nyahururu, de wandelingen door het bos op zondag, het drinken van een biertje met Keniaanse collega's en het uit eten gaan en winkelen in Nairobi of Nakuru (grote stad een uur hier vandaan). En voor de avonden dat ik alleen ben: ik kan altijd een seizoen Friends of Grey's Anatomy in mijn labtop stoppen of mijn Kiswahili huiswerk oefenen. Kortom, ik vermaak me wel!
Iedereen: heel fijne decembermaand! Ik hoop dat Sinterklaas mooie pakjes rondbrengt en dat de kerst weer eens sneeuwwit wordt!
Veel liefs, Annelies
"Habari?" "Mzuri sana!"
"Alles goed?" "Alles heel goed!"
Mijn eerste woordjes Kiswahili... En al veel gebruikt, want iedereen groet hier elkaar de hele dag door. Vanaf dinsdag ga ik les nemen, dus dan hoop ik wat verder te komen dan deze begroeting! Ik merk dat het wel belangrijk is om de lokale taal te kennen. Met Engels kom je heel ver, maar met Kiswahili tover je ook een glimlach op de gezichten van de mensen!
Ik zit nu in een internetcafe in Nairobi, waar een heel wat snellere verbinding is dan in Nyahururu. Wat anders is het hier toch! Supergrote stad, overal mensen en complete chaos in het verkeer. Vooral de matatu's (kleine busjes) zorgen voor heel wat leven op straat! Ik zal hier regelmatig komen om inkopen te doen: spullen voor de winkel en voorraden voor de werkplaatsen. En natuurlijk is het ook wel fijn om hier af en toe lekker te eten en uit te gaan! Wel vreemd om te zien dat in een land als Kenya ook veel rijkdom is. Gisteren reden we door de rijke wijken van Nairobi en ik waande me bijna in Beverly Hills... Deze kant van Nairobi had ik vorig jaar op vakantie nog niet gezien. Gisteren bij een luxe Italiaan gaan eten, waar natuurlijk alleen maar blanken zaten... De tegenstellingen zijn groot.
Ik heb een leuke week achter de rug! Het weekend ben ik erop uit getrokken met twee jongens, naar het merengebied (Lake Navaisha voor de kenners). Mountainbikes gehuurd (erg pittig, met al die bergen) en zo de omgeving verkend. Af en toe stoppen voor overstekende giraffes en zebra's..... Echt geweldig! Ik heb al zoveel wilde dieren gezien in die korte tijd dat ik hier ben.
Na het weekend begonnen dan eindelijk mijn eerste werkdagen. Op heel veel verschillende manieren ben ik welkom geheten: etentje bij de priester (is toch wat anders dan pater geloof ik; ben er nog niet uit hoe ik 'father' moet vertalen), meeting met alle directors en een welkom tijdens de wekelijkse kerkdienst. Ik mocht me tijdens alle bijeenkomsten voorstellen, dus inmiddels al aardig wat speeches achter de rug!
Deze week veel medewerkers ontmoet, iedereen stuk voor stuk evenvriendelijk. En wat vooral heel leuk was: de medewerkers van de leer- en houtwerkplaatsen. Ook alemaal heel vriendelijke mensen! Wel indrukwekkend om hun achtergronden te horen. Ze werken er nu eenmaal niet voor niets. Sommigen hebben HIV/AIDS, Anderen zijn gehandicapt (of zelfs beide). Maar op deze manier krijgen ze toch de kans een inkomen te verdienen. Ze maken echt mooie spullen, dus dat belooft veel goeds. Alleen nu wordt er nog veel verkocht op 'ad hoc' basis, omdat er nog geen echte winkel open is. Maar er is hoop dat het nieuwe winkelpand binnenkort af is, ze zijn tenslotte al zo'n twee jaar bezig met de bouw.... Welkom in Afrika!
Ik woon de komende maand nog onder het appartement waar ik straks zal gaan wonen (waar Job en Kim nu nog zitten). Er wonen daar steeds Europeanen die hier zijn voor werk, bezoek of stage. Nu woon ik er samen met een Italiaanse, een heel leuk meisje, dus samen gezellig kletsen en koken!
Ik heb nu een Keniaans mobiel nummer +254 736867265. Bellen en sms-en gaat heel goed! Misschien ga ik deze nog wijzigen, want het schijnt dat je met een andere provider goedkoper naar Nederland kan bellen. Internetten thuis blijkt nog wel erg duur te zijn (en informatie hierover krijgen is lastig...), dus dat gaat voorlopig nog niet werken. Foto's plaatsen lukt me niet op deze weblog, want zoveel ruimte heb ik niet. Heeft iemand nog tips voor een site waar dit makkelijk kan?!
Bedankt voor jullie mails!!! Leuk op de hoogte te blijven van het leventje thuis.
Heel veel liefs vanuit Nairobi, Annelies
Mijn eerste woordjes Kiswahili... En al veel gebruikt, want iedereen groet hier elkaar de hele dag door. Vanaf dinsdag ga ik les nemen, dus dan hoop ik wat verder te komen dan deze begroeting! Ik merk dat het wel belangrijk is om de lokale taal te kennen. Met Engels kom je heel ver, maar met Kiswahili tover je ook een glimlach op de gezichten van de mensen!
Ik zit nu in een internetcafe in Nairobi, waar een heel wat snellere verbinding is dan in Nyahururu. Wat anders is het hier toch! Supergrote stad, overal mensen en complete chaos in het verkeer. Vooral de matatu's (kleine busjes) zorgen voor heel wat leven op straat! Ik zal hier regelmatig komen om inkopen te doen: spullen voor de winkel en voorraden voor de werkplaatsen. En natuurlijk is het ook wel fijn om hier af en toe lekker te eten en uit te gaan! Wel vreemd om te zien dat in een land als Kenya ook veel rijkdom is. Gisteren reden we door de rijke wijken van Nairobi en ik waande me bijna in Beverly Hills... Deze kant van Nairobi had ik vorig jaar op vakantie nog niet gezien. Gisteren bij een luxe Italiaan gaan eten, waar natuurlijk alleen maar blanken zaten... De tegenstellingen zijn groot.
Ik heb een leuke week achter de rug! Het weekend ben ik erop uit getrokken met twee jongens, naar het merengebied (Lake Navaisha voor de kenners). Mountainbikes gehuurd (erg pittig, met al die bergen) en zo de omgeving verkend. Af en toe stoppen voor overstekende giraffes en zebra's..... Echt geweldig! Ik heb al zoveel wilde dieren gezien in die korte tijd dat ik hier ben.
Na het weekend begonnen dan eindelijk mijn eerste werkdagen. Op heel veel verschillende manieren ben ik welkom geheten: etentje bij de priester (is toch wat anders dan pater geloof ik; ben er nog niet uit hoe ik 'father' moet vertalen), meeting met alle directors en een welkom tijdens de wekelijkse kerkdienst. Ik mocht me tijdens alle bijeenkomsten voorstellen, dus inmiddels al aardig wat speeches achter de rug!
Deze week veel medewerkers ontmoet, iedereen stuk voor stuk evenvriendelijk. En wat vooral heel leuk was: de medewerkers van de leer- en houtwerkplaatsen. Ook alemaal heel vriendelijke mensen! Wel indrukwekkend om hun achtergronden te horen. Ze werken er nu eenmaal niet voor niets. Sommigen hebben HIV/AIDS, Anderen zijn gehandicapt (of zelfs beide). Maar op deze manier krijgen ze toch de kans een inkomen te verdienen. Ze maken echt mooie spullen, dus dat belooft veel goeds. Alleen nu wordt er nog veel verkocht op 'ad hoc' basis, omdat er nog geen echte winkel open is. Maar er is hoop dat het nieuwe winkelpand binnenkort af is, ze zijn tenslotte al zo'n twee jaar bezig met de bouw.... Welkom in Afrika!
Ik woon de komende maand nog onder het appartement waar ik straks zal gaan wonen (waar Job en Kim nu nog zitten). Er wonen daar steeds Europeanen die hier zijn voor werk, bezoek of stage. Nu woon ik er samen met een Italiaanse, een heel leuk meisje, dus samen gezellig kletsen en koken!
Ik heb nu een Keniaans mobiel nummer +254 736867265. Bellen en sms-en gaat heel goed! Misschien ga ik deze nog wijzigen, want het schijnt dat je met een andere provider goedkoper naar Nederland kan bellen. Internetten thuis blijkt nog wel erg duur te zijn (en informatie hierover krijgen is lastig...), dus dat gaat voorlopig nog niet werken. Foto's plaatsen lukt me niet op deze weblog, want zoveel ruimte heb ik niet. Heeft iemand nog tips voor een site waar dit makkelijk kan?!
Bedankt voor jullie mails!!! Leuk op de hoogte te blijven van het leventje thuis.
Heel veel liefs vanuit Nairobi, Annelies
Karibu Kenya
Hier mijn eerste berichtje vanuit een internetcafe in Nyahururu. Ik ben er!!!
De laatste weken in Nederland waren nog lastiger dan ik had verwacht. Wat is het toch moeilijk om afscheid te nemen! Tegelijkertijd realiseerde ik me wel hoeveel mooie mensen ik om me heen heb. Iedereen bedankt voor de lieve gelukswensen en cadeautjes! Het was nog spannend of ik op 18 oktober wel daadwerkelijk zou vertrekken. De vlucht was namelijk overboekt... Door de vastberadenheid van Marjolijn (nog bedankt!) heb ik toch een stoel weten te bemachtigen. In het vliegtuig gekomen bleek ik zelfs twee stoelen voor mezelf te hebben... Maar voor iedereen een gouden tip om stress en tranen te voorkomen: check alvast in op internet, dan ben je tenminste verzekerd van een stoel!
Donderdagochtend gearriveerd in Nairobi, waar ik werd opgehaald door Job (mijn voorganger die mij de komende weken gaat inwerken). Vanwege autopech lukte het helaas niet meer om tijdens werkuren in Nyahururu aan te komen en de rest van de medewerkers te ontmoeten. Wel heb ik father Gabrielle (directeur van St. Martin) nog de hand kunnen schudden. Hij was na zijn werk nog tafeltennis aan het spelen in korte broek!
De afgelopen dagen heb ik wat meer mensen kunnen ontmoeten. Ook ben ik al op safari geweest (was vrijdag namelijk nationale feestdag, dus vrij!). Ook heb ik de werkplaats en winkel bezichtigd. Ben heel benieuwd naar hoe het werk straks daadwerkelijk zal zijn!
Ik slaap nu tijdelijk in het appartement onder het appartement waar ik straks ga wonen. Ziet er mooi uit. Ruim, elektriciteit en een warme douche! Raar is wel dat ik de nachtwaker en huishoudster heb ontmoet; ik heb straks gewoon 2 man personeel. Oh ja, en ik denk er heel serieus over een hond te nemen. Over twee weken worden er puppies geboren en het schijnt hier heel nuttig te zijn een waakhond te hebben. En natuurlijk ook gezellig, want zoveel is hier verder niet te doen.
Mijn eerste indrukken van de omgeving: mooie natuur, stoffige straten, veel drukte en leven op straat en (helaas) overal afval. De "borrelplek" van Nyahururu heb ik ook al opgezocht: een hotel naast de beroemde Thomson watervallen.
Dit was mijn eerste bericht. Ik hoop dat jullie een indruk hebben gekregen van de eerste dagen. Ik ben vooral nog erg onder de indruk en probeer te wennen aan mijn nieuwe leven hier. Vreemd idee dat ik hier de komende tijd zal wonen! Ik heb vanaf vanavond ook een Keniaans mobiel nummer, dus ik kan dan goedkoop sms-en en jullie kunnen mij daarop goedkoop bellen! Verder is mailen toch de makkelijkste manier om contact te hebben (al is Internet hier wel traag...) Ik ga nu naar de pater om een kopje Chai met hem te drinken!
Veel liefs vanuit Kenya, Annelies
De laatste weken in Nederland waren nog lastiger dan ik had verwacht. Wat is het toch moeilijk om afscheid te nemen! Tegelijkertijd realiseerde ik me wel hoeveel mooie mensen ik om me heen heb. Iedereen bedankt voor de lieve gelukswensen en cadeautjes! Het was nog spannend of ik op 18 oktober wel daadwerkelijk zou vertrekken. De vlucht was namelijk overboekt... Door de vastberadenheid van Marjolijn (nog bedankt!) heb ik toch een stoel weten te bemachtigen. In het vliegtuig gekomen bleek ik zelfs twee stoelen voor mezelf te hebben... Maar voor iedereen een gouden tip om stress en tranen te voorkomen: check alvast in op internet, dan ben je tenminste verzekerd van een stoel!
Donderdagochtend gearriveerd in Nairobi, waar ik werd opgehaald door Job (mijn voorganger die mij de komende weken gaat inwerken). Vanwege autopech lukte het helaas niet meer om tijdens werkuren in Nyahururu aan te komen en de rest van de medewerkers te ontmoeten. Wel heb ik father Gabrielle (directeur van St. Martin) nog de hand kunnen schudden. Hij was na zijn werk nog tafeltennis aan het spelen in korte broek!
De afgelopen dagen heb ik wat meer mensen kunnen ontmoeten. Ook ben ik al op safari geweest (was vrijdag namelijk nationale feestdag, dus vrij!). Ook heb ik de werkplaats en winkel bezichtigd. Ben heel benieuwd naar hoe het werk straks daadwerkelijk zal zijn!
Ik slaap nu tijdelijk in het appartement onder het appartement waar ik straks ga wonen. Ziet er mooi uit. Ruim, elektriciteit en een warme douche! Raar is wel dat ik de nachtwaker en huishoudster heb ontmoet; ik heb straks gewoon 2 man personeel. Oh ja, en ik denk er heel serieus over een hond te nemen. Over twee weken worden er puppies geboren en het schijnt hier heel nuttig te zijn een waakhond te hebben. En natuurlijk ook gezellig, want zoveel is hier verder niet te doen.
Mijn eerste indrukken van de omgeving: mooie natuur, stoffige straten, veel drukte en leven op straat en (helaas) overal afval. De "borrelplek" van Nyahururu heb ik ook al opgezocht: een hotel naast de beroemde Thomson watervallen.
Dit was mijn eerste bericht. Ik hoop dat jullie een indruk hebben gekregen van de eerste dagen. Ik ben vooral nog erg onder de indruk en probeer te wennen aan mijn nieuwe leven hier. Vreemd idee dat ik hier de komende tijd zal wonen! Ik heb vanaf vanavond ook een Keniaans mobiel nummer, dus ik kan dan goedkoop sms-en en jullie kunnen mij daarop goedkoop bellen! Verder is mailen toch de makkelijkste manier om contact te hebben (al is Internet hier wel traag...) Ik ga nu naar de pater om een kopje Chai met hem te drinken!
Veel liefs vanuit Kenya, Annelies
Nieuw avontuur
Nieuw avontuur
Op 18 oktober vertrek ik voor twee jaar naar Kenya om daar ontwikkelingswerk te gaan doen. De spanning stijgt nu de vertrekdatum dichterbij komt. Ik heb er nog steeds veel zin in om dit nieuwe avontuur tegemoet te gaan!
Weblog en nieuwsbrief
Via deze blog houd ik jullie op de hoogte van mijn belevenissen in Kenya. Jullie kunnen reageren op de weblog of natuurlijk contact houden via mail. Als jullie je willen inschrijven op mijn blog, zodat je iedere keer als ik een nieuw stukje schrijf automatisch bericht krijgt, laat mij dit dan even weten.
Hiernaast schrijf ik vier keer per jaar een nieuwsbrief die door CMC per e-mail of schriftelijk wordt verstuurd. Mocht je ook hierin geinteresseerd zijn, stuur mij dan een mail, zodat ik je adres aan CMC kan doorgeven.
Saint Martin "Only through community"
Saint Martin is een katholieke non-profit organisatie die actief is in het plaatsje Nyahururu en de gemeenschappen eromheen. Deze organisatie stimuleert en helpt mensen om zoveel mogelijk zelf hun eigen problemen op te lossen. Solidariteit is daarbij het sleutelwoord. Er zijn zo'n 80 werknemers en meer dan 800 vrijwilligers actief.
Er zijn verschillende sociale programma's, gericht op:
- Lichamelijk en geestelijk gehandicapten
- Straatkinderen
- Mensenrechten en geweldloosheid
- Aids preventie, alcohol-en drugsmisbruik
- Microkrediet en sparen
Ik ga werken bij de leer- en houtsnijwerkplaats en bijbehorende winkel als "assistent-manager inkomensgenererende activiteiten". In deze werkplaats zijn de makers van de producten geselecteerd uit de genoemde projecten van St. Martin. Zo krijgen zij de kans om een inkomen te verdienen en te werken aan een toekomst. Ook zorgt de werkplaats voor inkomsten voor de overige projecten van St. Martin.
Het is mijn taak de werkplaats te continueren en uit te breiden. In deze functie volg ik een andere Nederlander op. In mijn brede takenpakket zal ik mij onder andere bezighouden met de marketing van de producten, het inrichten van een nieuw pand en het netwerken met de toerismesector. Kennisoverdracht aan de lokale werknemers staat hierbij centraal.
CMC "Mensen met een missie"
Ik word uitgezonden via de Nederlandse organisatie CMC. Dit is de katholieke missionaire organisatie. CMC ondersteunt projecten in ontwikkelingslanden, zowel op financieel gebied als door mensen uit te zenden. De projecten zijn gericht op de armsten binnen de samenleving. Armoedebestrijding door met de lokale mensen samen te werken.
Uit de leus "Mensen met een missie" blijkt het inmiddels bredere karakter van CMC. Niet langer worden alleen katholieke missionarissen ondersteund, tegenwoordig worden ook "gewone" ontwikkelingswerkers (zoals ik) uitgezonden.
Abonneren op:
Posts (Atom)
