Hallo allemaal!
Om mijn gemiddelde van 1 berichtje per 2 maanden te behouden schrijf ik vandaag maar weer eens een nieuw verhaal. Ik zit weer eens in een Internetcafe in Nairobi, wat betekent dat ik eindelijk weer eens snel en uitgebreid kan e-mailen.
De laatste maanden is er veel gebeurd op het werk. De nieuwe winkel gaat bijna open en dat betekent: veel regelen! Er moet nog van alles gedaan worden: van het kassa-systeem opzetten tot de winkelmanager opleiden tot de toonbank laten maken. De deadline van 22 juni hebben we niet gehaald, maar deze was ook niet echt realistisch. Wel erg leuk dat de opening van de winkel in een stroomversnelling is gekomen. Ik hoop echt dat deze winkel over een paar maanden open is en goed loopt! Ik heb goede hoop, omdat in hetzelfde huis een modern restaurant geopend gaat worden; dit moet gaan werken als een trekpleister voor toeristen.
Naast het werk gaat ook alles goed met mij! Rogier en Robbert zijn er nu, Karlijn landt over enkele uurtjes en Marielle komt aanstaande donderdag aan. Topdrukte dus in "Hotel van Velden". Erg leuk om weer eens bij te kletsen met nuchtere Hollanders en ook om met hen eventjes mijn leven hier te delen. Ik merk ook steeds dat iedereen het veel interessanter vindt om van het "echte" Afrikaanse leven te proeven, dan alleen maar op safari te gaan of andere toeristische activiteiten te ondernemen. Over het weer is er momenteel helaas genoeg te klagen. Het is regenseizoen en dus koud en nat. Maar aan de andere kant moeten we ook niet vergeten dat de boeren er juist profijt van hebben en dat zij de regen als een zegen beschouwen. Rogier en Robbert hadden mijn waarschuwingen echter niet serieus genomen en hadden zich qua kleding voorbereid op twee weken Ibiza. Na de eerste wandeling in Nyahururu zagen ze allebei in dat de witte gympen en hippe shirts hier toch enigszins overbodig en niet echt prakisch zijn. Ach, een les voor de volgende bezoekers!
De laatste weken ook weer enkele uitstapjes gedaan, met collega's die in het veld werken en gewoon zelf als toerist. Deze keren ben ik niet ver van Nyahururu gegaan, slechts enkele uren reizen ervandaan. Toch beland je dan meteen in een compleet andere wereld, zowel qua klimaat als qua mensen. De omgeving verandert al na een uur van een groene vruchtbare omgeving in een droge savanna. Ook wonen er na korte tijd geen relatief Westerse Kikuyu meer, maar vooral traditionele nomadenstammen: Samburu, Pokot en Turkana. Het is bizar om te zien hoe deze stammen zo vlakbij een ontwikkelde regio nog zo'n traditioneel leven kunnen leiden: wonen in kleine hutjes en leven met het vee. Helaas is er tussen twee stammen, de Samburu en de Pokot, sprake van een hevige strijd. Deze strijd draait altijd om vee dat over en weer van elkaar gestolen wordt. De wapens die zij bij deze strijden gebruiken zijn helaas niet meer zo traditioneel, van speren zijn zij inmiddels overgestapt op geweren. Vorige maand zijn er in het vuur van de strijd meer dan vijftig doden gevallen. Ongelofelijk, toch? En deze verhalen krijg je in de "bewoonde" wereld helemaal niet mee. Het levert in ieder geval niet meer op dan een kleine paragraaf in de krant. De ervaringen daar bieden mij in ieder geval weer genoeg stof voor mijn volgende CMC nieuwsbrief.
Met deze niet zo vrolijke noot sluit ik af voor nu. Ik ga nog even profiteren van het feit dat ik in Nairobi ben. Dat betekent: yoghurt, pesto en appels inkopen. Toch wel mijn "eerste levensbehoeften" en deze spullen verkopen ze helaas niet in de lokale supermarkt in Nyahururu.
Veel lieve groetjes, Annelies
Om mijn gemiddelde van 1 berichtje per 2 maanden te behouden schrijf ik vandaag maar weer eens een nieuw verhaal. Ik zit weer eens in een Internetcafe in Nairobi, wat betekent dat ik eindelijk weer eens snel en uitgebreid kan e-mailen.
De laatste maanden is er veel gebeurd op het werk. De nieuwe winkel gaat bijna open en dat betekent: veel regelen! Er moet nog van alles gedaan worden: van het kassa-systeem opzetten tot de winkelmanager opleiden tot de toonbank laten maken. De deadline van 22 juni hebben we niet gehaald, maar deze was ook niet echt realistisch. Wel erg leuk dat de opening van de winkel in een stroomversnelling is gekomen. Ik hoop echt dat deze winkel over een paar maanden open is en goed loopt! Ik heb goede hoop, omdat in hetzelfde huis een modern restaurant geopend gaat worden; dit moet gaan werken als een trekpleister voor toeristen.
Naast het werk gaat ook alles goed met mij! Rogier en Robbert zijn er nu, Karlijn landt over enkele uurtjes en Marielle komt aanstaande donderdag aan. Topdrukte dus in "Hotel van Velden". Erg leuk om weer eens bij te kletsen met nuchtere Hollanders en ook om met hen eventjes mijn leven hier te delen. Ik merk ook steeds dat iedereen het veel interessanter vindt om van het "echte" Afrikaanse leven te proeven, dan alleen maar op safari te gaan of andere toeristische activiteiten te ondernemen. Over het weer is er momenteel helaas genoeg te klagen. Het is regenseizoen en dus koud en nat. Maar aan de andere kant moeten we ook niet vergeten dat de boeren er juist profijt van hebben en dat zij de regen als een zegen beschouwen. Rogier en Robbert hadden mijn waarschuwingen echter niet serieus genomen en hadden zich qua kleding voorbereid op twee weken Ibiza. Na de eerste wandeling in Nyahururu zagen ze allebei in dat de witte gympen en hippe shirts hier toch enigszins overbodig en niet echt prakisch zijn. Ach, een les voor de volgende bezoekers!
De laatste weken ook weer enkele uitstapjes gedaan, met collega's die in het veld werken en gewoon zelf als toerist. Deze keren ben ik niet ver van Nyahururu gegaan, slechts enkele uren reizen ervandaan. Toch beland je dan meteen in een compleet andere wereld, zowel qua klimaat als qua mensen. De omgeving verandert al na een uur van een groene vruchtbare omgeving in een droge savanna. Ook wonen er na korte tijd geen relatief Westerse Kikuyu meer, maar vooral traditionele nomadenstammen: Samburu, Pokot en Turkana. Het is bizar om te zien hoe deze stammen zo vlakbij een ontwikkelde regio nog zo'n traditioneel leven kunnen leiden: wonen in kleine hutjes en leven met het vee. Helaas is er tussen twee stammen, de Samburu en de Pokot, sprake van een hevige strijd. Deze strijd draait altijd om vee dat over en weer van elkaar gestolen wordt. De wapens die zij bij deze strijden gebruiken zijn helaas niet meer zo traditioneel, van speren zijn zij inmiddels overgestapt op geweren. Vorige maand zijn er in het vuur van de strijd meer dan vijftig doden gevallen. Ongelofelijk, toch? En deze verhalen krijg je in de "bewoonde" wereld helemaal niet mee. Het levert in ieder geval niet meer op dan een kleine paragraaf in de krant. De ervaringen daar bieden mij in ieder geval weer genoeg stof voor mijn volgende CMC nieuwsbrief.
Met deze niet zo vrolijke noot sluit ik af voor nu. Ik ga nog even profiteren van het feit dat ik in Nairobi ben. Dat betekent: yoghurt, pesto en appels inkopen. Toch wel mijn "eerste levensbehoeften" en deze spullen verkopen ze helaas niet in de lokale supermarkt in Nyahururu.
Veel lieve groetjes, Annelies
Geen opmerkingen:
Een reactie posten