"Mwanzo"

Het begin

Het is alweer enige tijd geleden dat ik een berichtje heb geplaatst op mijn weblog. Wees gerust, ook in dit geval geldt zeker: geen nieuws, goed nieuws!
Inmiddels zijn er bijna zeven weken voorbij. Eerlijk gezegd, lijkt het al veel langer. Veel dingen voelen inmiddels als heel normaal: dagelijks Keniaanse Chai drinken (thee met warme welk en veel suiker); altijd vieze kleren hebben (er is of modder of stof); elektriciteit die minstens een keer per week uitvalt; achterop de fietstaxi zitten; kinderen die je nastaren of naroepen of juist gaan huilen; gaten in de weg en allerlei beesten op straat... Zoals jullie zien, ben ik al aardig gewend!

Afgelopen weekend was het weekend van een nieuw begin. Job en Kim zijn namelijk vrijdag vertrokken. Dit betekent dat ik sinds die dag officieel de baan heb overgenomen. Natuurlijk was ik de laatste week al de persoon die het meest deed, maar het is toch anders om er echt alleen voor te staan en om alle beslissingen te nemen. Nu ben ik opens de manager van de projecten! Aan mij de uitdaging om twee mensen op te volgen, want zowel Job als Kim hebben gewerkt bij de werkplaats. Job heeft zich vooral beziggehouden met het management en de marketing en Kim met het ontwerpen van nieuwe producten. Tot nu bevalt het werk in ieder geval goed. Binnenkort ga ik wel een beroep doen op jullie (en jullie netwerken) om nieuwe orders binnen te halen. En ik kan jullie verzekeren: ze maken echt mooie spullen!

Niet alleen was het een nieuw begin voor mijn werk, ook ben ik dit weekend "verhuisd". Mijn verhuizing hield in dat ik mijn spullen een trap omhoog moest dragen. In principe zouden mijn bezittingen niet meer kunnen zijn dan de twee tassen die ik uit Nederland heb meegenomen, maar ik moet zeggen dat ik met vijf keer op en neer lopen nog niet klaar was... In het bovenappartement woon ik voorlopig alleen, maar misschien neem ik er nog een huisgenote bij. Het is een gezellig huisje met een balkon, veel licht en in ieder geval meubels. Onder was het namelijk iets minder gezellig: amper meubels, donker en vochtig en vaak overstromingen vanuit de douche� Mijn huisgenootje van toen, het Italiaanse meisje Irene, is helaas ook vorige week vertrokken. Gelukkig zijn er nog gezellige Nederlanders over, Simone en Joris.

Ook hier is de decembermaand aangebroken. Hier brengt deze maand geen sinterklaas en sneeuw, maar wel kerst en hopelijk zon! Voor degenen die nog steeds in de illusie verkeren dat ik hier dagelijks op teenslippers in een t-shirtje rondwandel; sinds mijn aankomst heeft het hier non-stop geregend! En als ik zeg non-stop, bedoel ik ook echt zonder pauzes. Als het overdag niet heeft geregend, dan barst het s' nachts wel los. Voor deze tijd van het jaar is er veel te veel water gevallen en ook de temperatuur blijft achter bij het gemiddelde (lees: overdag trui en jas aan, elke avond haardvuur en s' nachts onder twee wollen dekens slapen). Ik hoor dat het in Nederland juist te warm is voor de tijd van het jaar. Tja, klimaatsverandering?!

Hoewel Sinterklaas helaas niet met zijn stoomboot naar Kenya komt, wordt er gelukkig wel kerst gevierd. Dit betekent dat wij twee weken vrij hebben. Voor mij betekent dit een reisje met Joris naar de kust en wellicht een cursus duiken! Ik hoop in ieder geval dat tegen die tijd de zon zich weer van zijn beste kant laat zien!

In het nieuwe jaar gaat er ook een verhuizing van mijn werkomgeving plaatsvinden. St. Martin is al een tijd bezig met de constructie van een nieuw gebouw: het Bostonhouse. Het is de bedoeling dat alle zogenaamde inkomensgenerende activiteiten in dit gebouw gehuisd worden: de leerwerkplaats, de curioshop en een nieuw cafetaria. Toeristen die door Nyahururu rijden en bezoekers van St. Martin kunnen hier dan terecht voor de broodnodige souveniertjes en informatie over de projecten, onder het genot van een verse expresso of cappuccino. En geloof me, na het enkele weken drinken van oplos-Nescafe en Kenyaanse Chai kan je daar wel van genieten!

Voor de hondenliefhebbers onder ons: er is een nest van acht puppies geboren. Hiervan ga ik er twee nemen! De honden zijn vooral bedoeld als waakhonden, maar ze zijn zeker ook gezellige wandelvriendjes en speelkameraadjes. In januari ga ik ze ophalen, als ze oud genoeg zijn om afscheid van hun moeder te nemen.

Tot slot, voor de mensen die zich zorgen maken om mijn sociale leven. Ik heb me tot nu toe nog geen moment verveeld. De kleine blanke gemeenschap is heel hecht. Met de jongeren (op dit moment nog maar 3 Nederlanders: Simone, Joris en ik, de rest is net vertrokken) hebben we elke week wel wat gezellige etentjes en borrelavondjes en met de ouderen (vooral Italianen, waaronder de priester) hebben we elke twee weken een avond pasta eten. Hiernaast natuurlijk nog het rondslenteren over de markt en door de straten van Nyahururu, de wandelingen door het bos op zondag, het drinken van een biertje met Keniaanse collega's en het uit eten gaan en winkelen in Nairobi of Nakuru (grote stad een uur hier vandaan). En voor de avonden dat ik alleen ben: ik kan altijd een seizoen Friends of Grey's Anatomy in mijn labtop stoppen of mijn Kiswahili huiswerk oefenen. Kortom, ik vermaak me wel!

Iedereen: heel fijne decembermaand! Ik hoop dat Sinterklaas mooie pakjes rondbrengt en dat de kerst weer eens sneeuwwit wordt!

Veel liefs, Annelies